Arteterapia odnosi się do wykorzystania sztuki w celach diagnostycznych i terapeutycznych. W pracy wykorzystuję się takie techniki terapeutyczne jak: muzykoterapia, choreoterapia, poezjoterapia, bajkoterapia, techniki parateatralne.

Muzykoterapię – stosuje się jako formę metody aktywnej, gdzie ekspresja muzyczna poprzez gest, ruch, śpiew jest bliska dziecku, stanowi naturalny czynnik jego życiowej aktywności. Działając, wykorzystuje się dźwięk jako głos ludzki poprzez melodię, piosenki czy naturalne głosy, które drzemią w ciele i mogą uwolnić napięcie emocjonalne. Zabawa instrumentami czy przedmiotami, które wydają dźwięki a więc wszystkim, co nas otacza.

Choreoterapię – wykorzystuje się jako ruch, taniec. Ruch w każdej postaci wpływa pozytywnie nie tylko na ciało, ale i na ducha człowieka. Dzieci bardzo chętnie uczestniczą w tego typu zajęciach.

Bajkoterapia- opowiadania, historie wspierają dzieci i dają im poczucie bezpieczeństwa. Niejednokrotnie dają wskazówki praktycznego działania w różnych sytuacjach, jakie doświadcza dziecko.

Techniki parateatralne polegają na zaangażowaniu dzieci w działania teatralne. Pozytywne nastawienie do tej formy sztuki powoduje, że przez teatr mogę kształcić i wychowywać oraz działać terapeutyczne. Technika ta uczy poczucia współdziałania, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacjach stresowych.

Poprzez działania sztuką przyczyniamy się do ekspresji i rozwoju osobowości w sferach: emocjonalnej, ruchowej, fizycznej, społecznej i psychicznej moich wychowanków. Dodatkową korzyścią wynikającą z działania przez zastosowanie technik arteterapeutycznych, jest rozwijanie kreatywności. Dzieci często wymyślają niekonwencjonalne sposoby rozwiązań trudności, problemu a tym samym rozwijają zdolności poznawcze.

Zajęcia prowadzone tą metodą pełnią także rolę kompensacyjną, redukują napięcie mięśniowe i emocjonalne, wzmacniają poczucie własnej wartości i wiary w siebie. Pracując z dziećmi o specjalnych potrzebach, metoda ta daje im możliwość na bardzo dobrą komunikację ze światem i innymi osobami, uczy pewności w działaniu, otwartości siebie i bezpieczeństwa a nauczycielowi pozwala na wejście do wnętrza małego dziecka, rozpoznanie jego nastroju i uczuć.